background
 
 
Ὁ μακαριστός π. Εὐσέβιος, ὁ στοργικός πατέρας.

Παρ’ὃτι πέρασαν ἀρκετά χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ κατά πάντα ἀγαπητοῦ μας πατρός Εὐσεβίου, ἡ ἀπουσία του εἶναι ἀκόμη αἰσθητή.Τό κενό πού ἂφησε πίσω του εἶναι, δυστυχῶς, δυσαναπλήρωτο!

Ὁ μακαριστός π. Εὐσέβιος δέν ὑπῆρξε ἁπλᾶ ἓνας ἱερέας, ἂμισθος ὡς γνωστόν, πού ἐκτελοῦσε μόνο τά ἱερατικά του καθήκοντα μέ τά καθιερωμένα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶχε ἀγκαλιάσει μέ ἀγάπη ὃλο τόν ἑλληνισμό τῆς Σουηδίας. Ἀφουγκράστηκε καί μοιράστηκε μαζί του τούς προβληματισμούς, τίς ἀγωνίες καί τίς δυσκολίες πού ἀντιμετώπιζε στή νέα χώρα πού φιλοξενήθηκε. Ἒχοντας τίς κατάλληλες γνώσεις καί προσωπική πείρα ἀπό ξενητιά, εἶχε ἐπιστρατεύσει ὃλες του τίς δυνάμεις γιά νά γίνει ἡ προσαρμογή τῶν Ἑλλήνων στή νέα κοινωνία ὃσο μποροῦσε πιό εὒκολη καί πιό ἀνώδυνη.

Συγκέντρωνε π.χ. ὃπου καί ὃταν μποροῦσε τούς μεγάλους καί προσπαθοῦσε νά τούς μάθει τή σουηδική γλῶσσα. Ἀκόμη καί ὃταν τούς συναντοῦσε σέ σιδηροδρομικούς σταθμούς. Γιά τούς μικρότερους εἶχε ἀνοίξει σχολεῖο καί τούς δίδασκε κανονικά τήν μητρική γλῶσσα, τήν ἑλληνική. Ὃλα αὐτά φυσικά ἀφιλοκερδῶς καί μετά τήν ὀχτάωρη ἐργασία του ὡς δημόσιος ὑπάλληλος στό δῆμο τῆς πόλης πού ἒμενε τότε, στό Γιότεμπόργ. Γιά τά Ἑλληνόπουλα τῶν ἂλλων πόλεων, συμβούλευε κατάλληλα τούς γονεῖς, μάλιστα σχεδίαζε νά δημιουργήσει μία κινητή βιβλιοθήκη μέ ἑλληνικά βιβλία καί νά τροφοδοτεῖ τά παιδιά μ αὐτά κατά τίς περιοδεῖες του στίς πόλεις γιά θεία Λειτουργία καί ἂλλα μυστήρια, ὃπως γάμους, βαφτίσεις κλπ. Ἀξέχαστα θά μείνουν τά ἂρθρα του πού κατά καιρούς δημοσίευε τό περιοδικό «Μεταναστευτικά Νέα» πού στέλνονταν σέ ὃλους τούς Ἓλληνες Ὁ τίτλος τῶν ἂρθρων του ἦταν: «ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»; Γνωρίζοντας τόν μεγάλο κίνδυνο τῆς ἀφομίωσης καί τοῦ ἀφελληνισμοῦ, σήμανε πολύ νωρίς τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου.
 
Βέβαια, ὁ μακαριστός δέν ἀρκέστηκε μόνο στό θέμα τῆς διατήρησης τῆς ἑλληνικῆς μας ταυτότητας. Ἡ διαφύλαξη τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας, ἦταν τό θέμα πού τόν ἀπασχολοῦσε πολύ πιό ἒντονα.Περιόδευε ἀκούραστος ὃλη τή νότια Σουηδία, τήν Κοπεγχάγη καί τό Ὂσλο τῆς Νορβηγίας, περιοχές τῆς δικαιοδοσίας του ὡς ἱερέας. Ὃταν λειτουργοῦσε οἱ ναοί ἦταν κατάμεστοι άπό πιστούς, τά δέ κηρύγματά του μοναδικά. Οἱ γεμᾶτες ἀγάπη ὁμιλίες του ἂγγιζαν κάθε ψυχή. Εἶχε τήν ἱκανότητα, παρά τή μεγάλη του μόρφωση, στά κηρύγματά του νά κατεβαίνει πολύ χαμηλά, ἒτσι ὣστε νά μπορεῖ νά καταλαβαίνει καί ὁ πιό ἁπλός ἂνθρωπος.

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς κατ’ ἰδίαν συναντήσεις του μέ τούς πιστούς. Μέ μεγάλη ὑπομονή ἂκουγε ἐπί ὦρες πολλές τά προβλήματα ὃλων. Τό πρόβλημα τοῦ καθενός τό ἀντιμετώπιζε σάν δικό του καί ἒκανε τό πᾶν γιά τήν ἐπίλυσή του. Μέ συμβουλές, ἰδέες, πρακτικές λύσεις, ἀκόμη καί μέ οἰκονομική ἐνίσχυση. Τά παραδείγματα καί οἱ μαρτυρίες τῶν ἀνθρώπων πού δέχθηκαν τή βοήθεια καί τήν συμπαράστασή του, εἶναι ἀναρίθμητες. Κάποιες ἀπό αὐτές ἀναφέρθηκαν σποραδικά κατά καιρούς σέ διάφορα ἒντυπα, βιβλία, ἡμερίδες πού ἒγιναν πρός τιμήν του στήν Ἓλλάδα. Ἂν ὃσα ἒκανε ὁ πατήρ στό διάστημα τῶν εἲκοσι χρόνων διακονίας του στή Σουηδία, εἶχαν καταγραφεῖ, θά μποροῦσαν νά γραφτοῦν πολλά βιβλία.

Γιά τήν πνευματική μας στήρηξη ἐξέδιδε κι ἓνα περιοδικό «Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ» καί τό ἒστελνε δωρεάν στούς Ἓλληνες. Λίγο ἀργότερα, ἓνα σουηδόφωνο περιοδικό «ORTODOX TIDNING « δημοσίευε ἂρθρα του στήν ἑλληνική γλῶσσα μέ τό ψευδώνυμο
«μέ πολλή ἀγάπη, ὁ αδελφός σου Ἑλλάδιος». Στά ἂρθρα ἐκεῖνα τόνιζε τήν ἀνάγκη τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας καί ὂχι μόνο τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἐκεῖνα τά ἂρθρα δημιούργησαν ἀργότερα τό βιβλίο του μέ τίτλο «Οὐκ ἐπ’ ἂρτω μόνω»

Κατά τά τέλη 1972 ἀρχές 1973 γιά λόγους μεγάλης σωματικής καί ψυχολογικῆς κόπωσης, ἀλλά καί ἂλλων σοβαρῶν δυσκολιῶν, ἀναγκάστηκε νά ἀποσυρθεῖ ὁριστικά ἀπό τή δημόσια ζωή. Φίλοι Σουηδοί τοῦ συνέστησαν τότε γιά ξεκούραση ἓνα χριστιανικόἻδρυμα πού ἀπέχει περίπου 300 χλμ ἀπό τή Στοκχόλμη. Τό Ἳδρυμα ἐκεῖνο, κατόπιν αἰτήσεώς του, τοῦ προσέφερε μία χειρωνακτική ἐργασία ὡς ξυλουργός. Μετά ἀπό μερικούς μῆνες, ἀγόρασε μέ στεγαστικό δάνειο ἓνα παλιό σπίτι, ἒξω ἀπό τό Ραῖτβικ, μέσα στό δάσος. Αὐτό τό μετέτρεψε σιγά-σιγά σέ χῶρο ἂσκησης καί προσευχῆς. Τό πανέμορφο ἐκκλησάκι πού εἶχε φτιάξει ὁ ἲδιος, τιμᾶ τόν ἃγιο Νικόλαο, εἶναι τό γνωστό ὡς σήμεραἩσυχαστήριο τοῦ ἁγίου Νικολάου στό Ραῖτβικ τῆς Σουηδίας. Γιά τήν αὐτοσυντήρησή του, ἀλλά καί γιά νά μπορεῖ νά βοηθάει κι ἂλλους, συνέχιζε νά ἐργάζεται στό Ἳδρυμα, περπατώντας μέ τά πόδια κάθε μέρα μία ἀπόσταση 6-7 χιλμ.Ὁ εὐλογημένος ἐκεῖνος χῶρος, σύμφωνα καί μέ τήν μαρτυρία τῆς Ι.Μητροπόλεως Σουηδίας, ἀποτελοῦσε «τήν ἀκοίμητον λυχνίαν τῆς Μητροπόλεως, ὃπου πολλοί χριστιανοί εὑρίσκουσι ἐν αὐτῶ ψυχικόν καταφύγιον καί πνευματικήν ἀναγέννησιν» (Δελτίον Ι.Μητροπόλεως, Σεπτέμβριος 1979). Στό Ἡσυχαστήριο εἶχε ἐπιδοθεῖ στήν ἂσκηση, τήν αὐστηρή νηστεία καί τήν προσευχή.

Ὃταν ἀνακαλύφθηκε ἡ νέα του κατοικία, ξεκίνησαν οἱ ἐπισκέψεις σ’αὐτό ἀπ’ὃλη τήν Σκανδιναβία, τήν Ἑλλάδα καί ἀπό ἂλλες εὐρωπαϊκές χῶρες. Ἐδῶ νά σημειωθεῖ πώς ὁ π. Εὐσέβιος εἶχε μεγάλη μόρφωση καί μιλοῦσε πολλές ξένες γλῶσσες. Εἶχε ζήσει καί ἐργασθεῖ καί σέ ἂλλες εὐρωπαϊκές χῶρες. Ἑκατοντάδες γράμματα πιστῶν κατέκλυναν τό γραμματοκιβώτιό του. Ἀπό σοβαρή πηγή μάθαμε πώς ἀπό πολύ σεβασμό στούς ἀνθρώπους πού ἀπευθύνονταν σ’αὐτόν, τά γράμματα τά διάβαζε μέσα στό ἱερό καί ἀπαντοῦσε σ’αὐτά μετά ἀπό νηστεία καί προσευχή. Οἱ θεῖες Λειτουργίες στόν ἃγιο Νικόλαο ἦταν τόσο κατανυκτικές πού κατέβαζαν τόν οὐρανό στή γῆ. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἦταν πολύ αἰσθητή.

Ὃταν κατά τά τέλη τοῦ 1980, κατόπιν προτροπῆς καί ευλογία τῶν πνευματικῶν του, Πορφυρίου καί Παϊσίου, μετέπειτα ἁγίων, ἀναγκάστηκε νά ἐγκαταλείψει τό ἀγαπημένο του Ἡσυχαστήριο γιά νά ἐπιστρέψει στήν Ἑλλάδα, πόνεσε πολύ!Ἀπ’ εδῶ μόνο τά κόκκαλά μου θά μποροῦν νά πάρουν, συνήθιζε νά λέει. Ἦταν ἒργο τῶν χειρῶν του καί τό ἀγαποῦσε πολύ. Ὃμως ἒπρεπε νά κάνει ὑπακοή καί νά τό ἀποχωριστεῖ. Ἒτσι ἀποχωρίστηκε καί ἀπό τό Ἡσυχαστήριό του καί ἀπό τά πνευματικά του παιδιά. Ἒφυγε μακρυά, ἀλλά ἒμεινε κοντά μας. Ἡ ἀπόσταση δέν τόν ἐμπόδισε νά νοιάζεται γιά τά παιδιά του. Συνέχιζε τήν ἐπικοινωνία μαζί μας μέ κάθε τρόπο, μέ γράμματα, μέ τηλεφωνήματα καί μέ προσωπικές ἀκόμη συναντήσεις, ὃταν κατεβαίναμε στήν Ἑλλάδα. Πρό παντός ὃμως μέ τίς θερμές του προσευχές.

Μέ τήν ἐλπίδα πώς θά γίνει λίγο πιό κατανοητό τό κενό πού νιώθουμε μετά τήν ἐκδημία του, προσπάθησα μέ τίς παραπάνω γραμμές νά σκιαγραφήσω πολύ συνοπτικά τήν εἰκοσαετῆ κενωτική προσφορά του στόν ἑλληνισμό τῆς Σουηδίας.Γιά μᾶς ὁ μακριστός π. Εὐσέβιος δέν ὑπῆρξε μόνο ἓνας ἱερέας - πνευματικός, ἀλλά ἐπί πλέον ἀδελφός , φίλος, κοινωνικός λειτουργός, διδάσκαλος, σύμβουλος, ἓνας στοργικός πατέρας!

Στοκχόλμη

Χριστίνα Χρυσοβέργη